कविताः ‘कोरोना कहर’

केदार ज्ञवाली । पाक्दैन त्यो गुन्दु्रक ढिडो, बाझिए बारी कान्ला, यस्तै विपत परे जनमा, भविष्य के जान्ला ? क्वाप–क्वाप घ्युँ का, खाएका आटोका गासहरु, विलिन हुने पो हुन कि, मनका सबै आसह ? झुण्डिन्थे मकै सुलिमा र टारिन्थ्यो आफ्नै जोहो, नाथे कोरोना सुर्किन्छ यहाँ, भन्दैछ अझैं तको हो, ? सन्त्र्यास छन् हजारौं जनह ? थाह…